جهان ساختارمند ما مدام در حال تغییر است و بزرگترین ره‌آورد این ساز و کار برای بشر، زندگی است. شناخت انسان از روابط حاکم بر پدیده‌های هستی و نحوه تعامل با آن‌ها، چگونگی ادامه حیات او را موجب می‌شود. اما چندی نیست که فزون‌خواهی انسان مدرن و عدم درک صحیح او از نیازهای فرد-جامعه-طبیعت، روند ساخت و ساز در شهر‌های بزرگ دنیا و به طور ویژه ایران را به گونه‌ای پیش برده که باعث شکل‌گیری شباهت‌های ساختاری، فرمی و عملکردی بسیاری در میان آن‌ها شده است؛ تا آنجا که این قرابت رفته رفته در حال تبدیل شدن به یک اپیدمی بیمارگونه حتی در سطح شهر‌های کوچک و تاریخی ایران می‌‌باشد. به نظر می‌رسد معماری که خود زاییده فرهنگ و نیازهای یک جامعه است تغییر غیر ارگانیک این ساختار را نیز به گونه‌ای سبب شده که تمایز این شهرها در سال‌های آتی بدون در نظر گرفتن ویژگی‌های اقلیمی آن‌ها دیگر آسان به نظر نمی‌رسد!

معماری به عنوان هویتی شکل گرفته در طول زمان، بیانگر سرگذشت یک سرزمین است که در هر دوره بنا به نیاز‌های موجود به صورت گونه‌های متنوع اجتماعی در هر منطقه تعیّن پیدا کرده است. به عبارت دیگر، ساز و کار روابط اجتماعی هر ناحیه و نیازهای منحصر به فرد هر یک در بستر خود، منجر به شکل گیری معماری ویژه‌ای در آن‌ها شده است. از طرفی معماری هر منطقه نیز ویژگی‌های سازمانی مختص به خود را به هر جامعه تحمیل می‌کند. این نوع نگاه برای ایجاد پیوستگی میان معماری و انسان، نیازمند بررسی و برقراری ارتباط میان ابعاد اجتماعی، اقلیمی و ساختاری یک منطقه در کنار توجه به نیاز‌های امروزین انسان مدرن است. 

هدف اصلی استودیو “حاجی‌زاده و همکاران‌” ایجاد رابطه‌اى خودساخته میان مردم، شهر و طبیعت است.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.